Alpha

Trochę wina, trochę winy – i wieczór ciągnie się jak ta piosenka, którą włącza się„tylko jako tło”, ale z jakiegoś powodu potem nie wyłącza. Między słowami – dystans, między spojrzeniami – przyzwyczajenie, między sercami – nieco więcej niż trzeba. On wydaje się niewierny, ale nadal kocha; ona wydaje się wybaczać, ale nie do końca. Wszystko jak w życiu: uczucia nie umierają, po prostu uczą się nosić marynarkę bardziej uprzejmie. Melancholia brzmi leniwie, jakby morze za oknem szeptało:„No dalej, jeszcze jeden ostatni kieliszek – i zapomnijmy”.