Vrais

Pachnie benzyną, gniewem i drogimi crossoverami. W powietrzu słychać ryk silnika i ciche„hey” w rytm bitów – jakby samo miasto śpiewało, migając światłami. Tutaj wszystko dotyczy tych, którzy upadali, szli, upadali ponownie, ale z uporu uczynili swoje rzemiosło. Tych, którzy nie modlą się, ale liczą – zera, szanse, naboje.

Słowa lecą jak seria, ale w każdym wersie czuć zmęczenie kogoś, kto zbyt często widział, jak„fałsz” uśmiecha się obok. A teraz, gdy hałas cichnie, pozostaje tylko brzęk pustych kieliszków i pewność: z błota można się wydostać, ale z powrotem tam – za nic.

Muzyka kołysze z ciężką godnością – to nie przechwałki, ale ochrypła deklaracja życia. Śmieszne jest oczywiście myślenie, że chodzi tu tylko o pieniądze. Chodzi o szacunek do samego siebie, kiedy wszystko wokół jest tymczasowe.