Pétunias

Noce skracają się do rzadkich chwil snu, a w głowie kręci się tylko jedna myśl – zera na papierze są głośniejsze niż jakiekolwiek lajki. Odgłos silnika, brzeg i słońce obok, jakby sukces był geografią: zawsze blisko wybrzeża i w głośnikach wszystkich. Wszystko wydaje się być umową z ostrożnością: biznes wpisany jest w każde zdanie, sprawy osobiste są starannie odłożone„na bok”.

Uśmiech satyry tam, gdzie zwykli„hejterzy” zamieniają się w statystyki – trzy miliony i jeszcze trochę zazdrości na dodatek. Ludzie wokół czasami są jak postacie ze starego filmu – umarli pięknie, w petuniach; zdrajcy pojawiają się częściej niż byli przyjaciele. Ironią jest to, że głośne słowa o„ulicach” padają z ust tych, którzy sami już dawno przenieśli się do wygodnych foteli, a prawdziwa walka toczy się o zachowanie spokoju i portfela.

Pomiędzy deklarowanymi zasadami a rzeczywistymi pragnieniami istnieje rozbieżność, w której potrafią tańczyć. Pochwała jest odłożona, ale trofea już wiszą na ścianie – ale nie dają one ciepła, a raczej jak struna gitary: pozostaje wibracja, a dotyk jest ostrożny. Cała ta historia nie jest spowiedzią, ale starannym wykazem wrażeń: głośnym, gęstym, z odrobiną ironii i ochronną zbroją z czynów.