Impardonnable

W dół korytarza nocy - jakby czarna tkanina, w którą wbijają się ostre dźwięki: pistolet szepcze dymem, walizka wypełniona iluzjami i paczkami, a pola bawełny wciąż śpiewają o starych rachunkach. Wydaje się, że ubrani są w cyrkonie i kocią zuchwałość, ale pod blaskiem kryje się echo niewolniczych wersów i puste portfele, w których zaszyty jest status kartowy. Atmosfera jest zimna i aksamitna: luksus obok zapachu kokainy, a wszystko to migocze jak witryna sklepowa, za którą nikt nie spieszy się z miłością.

Uczucia są jak zębatki zegara: złamane serce nie czuje zbyt wiele, ale nauczyło się naśladować. Urazy są głośne, niemal teatralne; pragnienie zemsty brzmi jak refren, który wywołuje jednocześnie mdłości i gorączkę. Przyzwoitość kłóci się z prawdą: rodzi się dzieci, aby zachować pozory; przyjaźń jest sprzedawana, korona należy do kogoś, a królestwo do tych, którzy potrafią być nieco chłodniejsi. W rezultacie otrzymujemy mieszankę goryczy i ironii, jak kawa pita w płaszczu na balkonie: pobudza, ale mało ogrzewa.