Rondo

Nos w substancjach, schronienie przed obcymi oczami - a świat pachnie pustką, jak pokój po imprezie: kilka niedopitych szklanek i echo dawno wypowiedzianych słów. Dusza jakby zapada się w drobny piasek, który stopniowo zasypuje ciało; wspomnienia migoczą jak stare filmy, a w kącie czai się gorzki smak straty i niekończące się oczekiwanie, jakby kosy losu stały z boku i cierpliwie czekały na sygnał.

A jednak między tymi kadrami prześlizguje się ciepła niewierność: uścisk ramienia, czyjaś ręka jak pióro we mgle, uczy doceniać chwilę – nie wieczność, ale najbliższy oddech. Miłość nie jest tu banalnym hashtagiem, ale ciężkim kocem po deszczu: niewygodnym, prawdziwym i zbawczym jednocześnie. Trochę melancholii, trochę umiejętności oddychania – i można zachować światło nawet w najgęstszej mgle.