Yo pensaba que me había tocado Dios

Sen, który nie chce się skończyć, trwa dłużej niż czuwanie. W nim można mówić szczerze, nie bojąc się wyglądać jak obcy wśród swoich. Tutaj ucieczka nie jest przed policyjnymi syrenami, ale przed własnymi cieniami, które chowają się głębiej niż jakakolwiek uliczka.

Muzyka rozbrzmiewa echem, jakby słowa nie decydowały się na bezpośredniość i maskowały się w przeciągłych„uh”, jak w krzyku, który zamarł w połowie drogi do gardła. Ale za tym kryje się proste i uparte pragnienie: znaleźć tę jedyną osobę i wreszcie przestać uciekać.

W tej uporczywej mantrze –„lepiej umrzeć jutro, niż przeżyć tysiąc lat bez ciebie” – nie ma ani patosu, ani teatralności. Brzmi to jak prawda z kategorii codziennych: na przykład„skończyła się sól” lub„zatrzasnęły się drzwi”. Tylko że sól zawsze można kupić, a drzwi otworzyć. A bez tego„ciebie” naprawdę nie ma dokąd pójść.