L'ULTIMA POESIA

Głos jakby dochodził z daleka, przez wieczorne światło i zapach soli. Słowa nie tyle są wypowiadane, co wydychane, jak wyznanie, które dawno przerodziło się w cichy nawyk chorowania. W każdym „wciąż jeszcze” czuć zmęczenie, ale i czułość, która nie puszcza, nawet gdy umysł już odpuścił. Muzyka płynie jak stary list bez adresu: trochę wytarte wersy, atrament się rozmazał, ale między nimi żyje pamięć o człowieku, na którego już się nie czeka, a mimo to się go pamięta. I od tego robi się trochę cieplej, jakby serce samo do siebie szeptało: „niech boli, ale pięknie”.