TU

Miłość jak zepsuta winda raz wznosi do dachu, raz grzmi w dół, pozostawiając w uszach echo kłótni i śmiechu. Wydaje się, że znowu jest na dnie, ale i tak ciągnie go do niej, do tej, która potrafi pięknie się złościć i wybaczać po części. Między ugryzieniami słów a pocałunkami z posmakiem Hennessy rodzi się dziwna czułość, zmęczona, szczera, z sińcami pod oczami i złotem na nadgarstku. Każda zwrotka to jak rozmowa po kłótni, gdzie zamiast przeprosin słychać bas, a między wierszami pragnienie, by nie odpuszczać, nawet jeśli jest już za późno. I w tym wiecznym „tu-tu-tu” jest coś boleśnie żywego: próba nie bycia prawym, a po prostu pozostania.