Lilith

Miłość jak przepalona żarówka błyska jasno, ale pozostawia zapach spalenizny. Tu wszystko jest na granicy: zazdrość i przyciąganie, uszczypliwości i pasja, zamienione w grę bez zwycięzcy. Ona jest Lilith, uparta, jadowicie piękna, jak grzech w kieliszku wina. On jest tym, który obiecuje nie szukać, ale mimo to pisze znowu, jakby był uzależniony od własnego zniszczenia. Muzyka brzmi jak dreszcz po skandalu: bas uciska klatkę piersiową, syntezator niepokoi gdzieś pod skórą. W słowach czuć zmęczenie tym, że ból od dawna stał się powszechną walutą. Miłość tu nie leczy, a sprawdza na wytrzymałość. I im głośniejsze „kocham”, tym ostrzejszy cios.