ioeio

Dusza uderza o ściany własnego ciała, jak ptak o szybę, a od tego dźwięku robi się jednocześnie strasznie i pięknie. Wszystko jest zbyt żywe: skóra, myśli, oddech. Nawet ból nagle nabiera kształtu wdzięczności, bo przypomina, że wciąż jesteś. Wewnętrzny dialog zamienia się w pojedynek, gdzie obaj przeciwnicy mają jedną twarz i jedno winę. Każde słowo jest jak pęknięcie w lustrze, za którym miga obce odbicie samego siebie. Chce się wyrwać z tego niekończącego się "ja-i-ja", żeby zostało po prostu życie bez kalkulacji, bez liczenia kalorii i minut. I w tym desperackim pragnieniu prawie modlitwa: pobłogosławić wszystko, co jest wewnątrz, nawet to, na co aż boli patrzeć.