BIANCA

Świeci jak wystawa w nocy, głośna, beztroska, cała z neonowego zapału. Świat wokół płynie, a ona leci na swoich dwudziestu, jak na karuzeli bez hamulców: łyk "ekscytacji", kilka relacji, trochę blasku i dramatu i już znowu w centrum uwagi. Wszystko dzieje się zbyt szybko, zbyt jasno, jakby życie było niekończącą się imprezą, gdzie zasady rozpuściły się w dymie z iqosa. W każdym jej spojrzeniu jest kocia drapieżność i tęsknota za bajką, gdzie wszystko jest prawdziwe. Ale zamiast księcia DJ, zamiast zamku łazienka klubu, zamiast miłości kolejny filtr na Instagramie. I mimo tego chaosu jest w nim jakaś delikatność: dziecięce marzenie o dziewczynce o imieniu Bianka, o czystości, w którą już się nie wierzy, ale której wciąż się szuka, nawet pod neonami.