Come noi non c'è nessuno

Miłość w tym utworze nie lśni różowym światłem, ale marszczy się i kłóci, jak dwoje ludzi, którzy zbyt dobrze się znają. Jak zmęczeni towarzysze, mierzą się ciszą po kłótniach, zostawiają notatki na lodówce i udają, że wszystko jest pod kontrolą. Ale wystarczy, że jedno odejdzie, a pokój rozciąga się do absurdalnych rozmiarów, jakby przypominając: samemu nie mieści się ani łóżko, ani życie. W tej piosence jest przytulna niedoskonałość jak na starym zdjęciu, gdzie wszyscy mrugają, ale właśnie dlatego jest ono ulubione. Śmieszne, smutne i trochę absurdalne jest uświadomienie sobie, że szczęście dwojga nie musi być poprawne. Najważniejsze, że było. I niech ktoś znowu powie, że "jak my nie bywa", ale przecież na tym właśnie polega cały sens.