BRAVI A CADERE - I polmoni

Wszystko wydaje się pod kontrolą: siłownia, kluby, wczesne wstawanie. Nawet kawa nie jest już potrzebna, bo układ nerwowy już żyje w trybie „wszystko w porządku, po prostu koniec świata”. I dopiero w nocy, kiedy zęby zaciskają się aż do chrupania, przypomina się: żaden kurs rozwoju osobistego nie uczy, jak nie bać się uczuć. Życie idzie po linie nad przepaścią, bez asekuracji, ale z partnerem, który spada synchronicznie. Może na tym właśnie polega romantyzm – nie na trzymaniu się za ręce, ale na pięknym upadaniu, z doświadczeniem i bez paniki. I tak, stało się jasne: żyć to godzić się ze sobą, nawet jeśli w środku jest bałagan gorszy niż na klatce schodowej po imprezie. Najważniejsze to oddychać. Reszta poczeka do następnego upadku.