7ELEVEN

Nocna panorama Mediolanu na odwrót: światło latarni załamuje się w plastikowym kubku z brudną Fantą, ktoś przelatuje obok w Dodge, obok 7-Eleven jakby wszystkie ważne sprawy załatwiano między paragonem za kawę a drzwiami stacji benzynowej. Rytm słów przypomina spacer po dachach – raz powolną amebę, raz błyskawiczną jaskółkę nawigacyjną, a jednocześnie wszystko jest tak samo kruche i niebezpieczne, jak małe, lekkie pudełko na pistolet w kieszeni. Język piosenki szepcze o drobiazgach, które składają się na wielką historię: lokach, zdjęciach do paska, trzech palcach w butelce – codzienności, która dusi dziwną mieszanką dumy i zmęczenia. Głos w utworze brzmi jak dziennik po północy: bez patosu, z lekkim uśmieszkiem i niebezpiecznym poczuciem własnego stylu, kiedy frazy tną prawdę prosto w oczy, a zaraz potem ją wyśmiewają. Odrzucenie cudzych postów i niechęć do śpiewania na antenie odczuwane są jako małe zwycięstwo prywatności, a wzmianki o kalibrach i samochodach wyglądają raczej jak dodatek niż zagrożenie. W rezultacie pozostaje wrażenie, że świat jest jednocześnie zabawkowy i metalowy, a w tej dziwnej harmonii tkwi niezwykła, ciepła ironia.