Depresso fortunato

Poranek nie spieszy się z nadejściem, słońce jakby też było lekko wczorajsze. Świat kołysze się między resztkami radości a lenistwem, gdzie nawet pomarańcza zjedzona na leżąco wydaje się aktem heroizmu. Wszystko wokół szeptem, w rytmie tych samych „nanna ee nanna aa”, jakby ktoś śpiewał kołysankę dla dorosłej roztargnienia. Dzień ciągnie się miękko, jak dym z ostatniego papierosa, którego niby pora rzucić, ale nie dziś. Myśli krążą gdzieś między kanapą a marzeniem o kiosku w Puerto Rico, bo nawet marzenia czasem chcą być proste. A wieczorem znowu światła, twarze, których imiona umykają, ale uśmiechy pozostają. I wydaje się, że bycie trochę nienormalnym to chyba najnormalniejszy sposób na przetrwanie w tym tańcu lenistwa, światła i lekkiej ironii wobec samego istnienia. Oparte na pomyśle Olliego i Tommaso Bordonaro. Operator: Samuele Giunta Montaż: Ilaria Fusco Kolorysta: Enrico Valoti Produkcja: Latarma srl