La Tortura

Miłość, jak zwykle, potoczyła się nie po myśli: zbyt dużo dumy, zbyt mało chleba i zbyt wiele słów zamiast czynów. Wszystko wydaje się uczciwe, błędy są przyznawane, przysięgi brzmią szczerze, ale zmęczenie w głosie jest już silniejsze niż pasja. Muzyka ciągnie za sobą jak taniec między uporem a żalem, gdzie każdy krok naprzód obraca się w westchnienie w tył. W każdym akordzie czuć to samo „ay amor”, kiedy rozum już wszystko zrozumiał, a serce wciąż się spiera. Mieszanka bólu, flamenco i łagodnego sarkazmu jak rozmowa byłych, którzy zbyt dobrze wiedzą, gdzie boli. I choć pożegnanie brzmi głośno, wciąż pozostaje uczucie, że nikt tak naprawdę nie odszedł.