Tak Di Tanganku

Czas płynie inaczej, gdy sześć godzin zamienia się w całą przepaść. Jedno miasto już pije poranną kawę, inne dopiero chowa się pod kołdrę. Światło i ciemność bawią się w chowanego, a między nimi dwoje, próbujących utrzymać ciepło przez ekran i sen. Ręce pamiętają nawykowe ruchy pisania wiadomości, ale teraz wydaje się, że leci ona nie do człowieka, a w powietrze. W tej piosence jest cichy smutek tych, którzy wciąż kochają, ale już nie są blisko. Wydaje się, że wszystko jest spokojnie: łóżko pościelone, filiżanka pusta, księżyc na miejscu. Tylko serce cały czas sprawdza strefy czasowe i czeka, aż „tam” i „tu” znów zbiegną się choć na jedną minutę snu.