BACHA BAZI WHISTLEBLOWER

Brudny blask pod neonami, kiedy pieniądze pachną nie sukcesem, a potem amfetaminą. Każda zwrotka jest jakby nagrana między strzykawką a mikrofonem, na granicy między „jeszcze żywy” a „już legenda”. Tutaj dumy się nie nosi, tylko ciągnie ją jak kamizelkę kuloodporną, a ból zamienia się w banknoty i wersy, wypluwane przez zęby. W tym świecie nie ma litości, jest tylko pragnienie udowodnienia, że nawet upadając twarzą w beton, można brzmieć głośniej niż prezes. Muzyka syczy jak przewód pod deszczem: uderza prądem, ale nie można się od niej oderwać. A za całą tą wściekłością dziwna czułość tych, którzy przeżyli, nie stając się świętymi.