Buon trasloco

Jakby ktoś zostawił lampę zapaloną nie z powodu ciemności, ale żeby choć trochę oszukać ciszę. Przeprowadzka dawno za nami, praca idzie, znajomi odnowieni, a w środku wciąż żyje ciepły duch tych rozmów, w których każde „jak się masz?” brzmiało nieco dłużej, niż powinno. Wydawałoby się, że wszystko zgodnie z zasadami dorosłego życia: nowe miasta, plany, rachunki, ale gdzieś pomiędzy codziennymi sprawami wciąż pojawia się znajoma myśl: a może klucz obróci się w zamku i powie, że po prostu wpadł. Muzyka jakby podsłuchała ten dziwny stan między „pora zapomnieć” a „niech jeszcze zostanie”. Spokojna, ale z nerwem, delikatna, ale nie bez ironii wobec własnej sentymentalności. Ta, która nie jest stawiana dla wspomnień, ale po to, by dać im miejsce na ciche posiedzenie obok i w końcu przestać przeszkadzać w życiu.