Seberapa Pantas

Oczekiwanie czasami staje się niemal sztuką – niby nic się nie dzieje, a w środku wszystko się rusza. Świat się kręci, ludzie przychodzą i odchodzą, ale gdzieś na skraju znajomych myśli żyje pewność: ktoś wciąż jest ważny. Taka głupio-poważna wiara, od której nie można się odwrócić. Dźwięk gitary jakby prostował ramiona tęsknoty, a głos łagodnie spierał się z rozpaczą. Nie ma w nim tragedii, tylko zmęczone przyznanie: tak, czekałem, czekam i najprawdopodobniej będę czekał. Nawet jeśli wszystko dawno straciło sens, nawet jeśli adresat już rozpuścił się w swoich własnych wiatrach. Piosenka pachnie wieczornym powietrzem i odrobiną żalu. Tym samym, co łapie za kołnierz, gdy wracasz do domu później niż trzeba. I niby rozumiesz, że niczego nie da się cofnąć, ale i tak łapiesz się na myśli – a nuż ktoś jednak zmieni zdanie.