春雷

Miłość czasem przychodzi nie jako jasna melodia, ale jako burza z ludzką twarzą – niebieskie oczy, błyskawica w głosie i cisza po uderzeniu. Wszystko wydaje się proste: dotyk, oddech, spojrzenie. Ale każdy ruch jest jak chodzenie boso po szkle. Strasznie jest zniszczyć coś, co ledwo trzyma się na granicy snu i bólu. Wszystko w tym uczuciu jest jednocześnie kruche i piękne: czarne włosy w ruchu, skóra jak światło na śniegu, słowa, które nie odważają się stać dźwiękami. I gdzieś pomiędzy zapachem wiosny a bólem zbyt żywego serca rodzi się cisza, przypominająca wyznanie. Ta, w której już wszystko zostało powiedziane. I podczas gdy kwiaty wirują w powietrzu, wydaje się, że sam świat po prostu zmęczył się burzami i postanowił trochę udawać łaskawy. Ale nawet wiedząc, że to iluzja, wciąż chce się w niej jeszcze trochę pozostać – do samego końca, aż wyschną wszystkie burze wewnątrz.