WanteD! WanteD!

Gdzieś pomiędzy dorastaniem a kolejną ucieczką od rzeczywistości brzmi dziwna, ale do bólu zrozumiała melodia – jakby w każdym z nas naprawdę żył uciekinier z plakietką *POSZUKIWANY*. Zmęczony własnymi słabościami, ale uparcie udający, że po prostu żartuje. Wszystko wokół jest trochę lepkie, trochę głupie – jak wieczór, kiedy farba na policzkach miesza się z resztkami koktajlu, a księżyc wydaje się prawie piękny, jeśli nie patrzeć zbyt uważnie. A przecież wszyscy ci „poważni dorośli” z ich szlachetnością i ostrożnością są tak nudni, że chce się rozbić noc na kolorową papkę i tańczyć, aż zapomni się, po co w ogóle się zaczęło. Błądzić, ukrywać się, wymyślać się na nowo – tylko żeby nie zamarznąć. Pewnie na tym właśnie polega dorosłe piękno: na zmęczeniu, porażkach i upartym pragnieniu życia na przekór.