Solifican12

Pachnie słońcem, które lekko się przegrzało w pracy, i księżycem, który zbytnio dał się ponieść samoanalizie. Pomiędzy nimi znajduje się człowiek w stanie zawieszenia: jakby leci, ale ma skrzydła na sznurkach. Nie wymaga niczego, wszystko go dziwi, a ogólnie – chillin. Świat kręci się sam, a oni po prostu uczą się być. Bez moralności, bez bogów, bez narzuconych znaczeń. Trochę brudu pod paznokciami, trochę światła pod skórą – i to wystarczy, aby poczuć się częścią czegoś ogromnego. Albo przynajmniej nie tak samotnym w tym gigantycznym płótnie.