One Mo'Gin

Gęsty jak wieczór po deszczu, ten dźwięk ciągnie się leniwie, jakby znał swoją wartość. Bas się nie spieszy – po prostu kroczy, pozostawiając ślad wibracji i żaru. Wszystko w tym rytmie oddycha ciałem: aksamitny głos, nuty, które nie śpiewają, ale dotykają. Muzyka nie przytłacza – patrzy prosto w oczy, spokojnie i z lekkim uśmiechem, jak ktoś, kto wie, że ma rację, nawet milcząc. Każda sekunda pachnie tu drewnem, potem i czymś odrobinę grzesznym. Nie ma w niej patosu – tylko pewność, że uczuć nie trzeba tłumaczyć, wystarczy je przeżyć. I gdzieś pomiędzy dźwiękiem a ciszą rodzi się to właśnie uczucie: kiedy czas można rozciągnąć palcami jak strunę i usłyszeć, jak bije życie.