Unshaken

Jest w tym dźwięku coś ze starego popieliska – jakby ognisko dawno wygasło, ale ziemia pod nim wciąż była ciepła. Świat rozpada się gdzieś w tle, a w środku panuje dziwny spokój, jak u człowieka, który już zmęczył się strachem. Ani patosu, ani rozpaczy – tylko równy oddech przed burzą i cicha pewność, że nogi się nie ugną, nawet jeśli ziemia ucieknie im spod stóp. Sosny szepczą, nie zdradzając tajemnic, grzmot dudni, ale nie straszy – po prostu przypomina, że żyje. I gdzieś pomiędzy tymi dźwiękami rodzi się to szczególne uczucie, kiedy nie czekasz na ratunek, tylko po prostu stoisz. Niezłomny, choć w środku drżący.