Lady

Powietrze tutaj pachnie słodkimi perfumami waniliowymi i nocnym asfaltem po deszczu. Wszystko jest przesiąknięte pewną delikatnością – nie dla pozoru, ale tą, która rozciąga się między spojrzeniem a dotykiem, kiedy słowa stają się zbędne. To nie wyznanie, ale oświadczenie: spokojne, ale stanowcze, jak krok na scenę pod reflektorami.

Muzyka przylega do ciała, a głos obejmuje, jakby mówił:„Tak, wszyscy patrzą. I niech patrzą. Bo to właśnie ty jesteś tą jedyną”. W tej delikatnej pewności siebie nie ma ani odrobiny patosu – tylko radość z chwili, kiedy nie trzeba ukrywać miłości. Ona już się wydarzyła. I wygląda przy tym cholernie pięknie.