Kami Belum Tentu

Pachnie spalenizną, sarkazmem i nadzieją, że przynajmniej ktoś z dorosłych wie, co robi. Głos brzmi jakby nadawany był z radia z czasów apatii: trochę punk, trochę modlitwa. Tutaj flagi blakną nie od słońca, ale od bezsensowności, a wiara w zmiany jest jak stara bateria: wydaje się, że jest naładowana, ale latarka już miga.

Każdy wers jest jak notatka w korespondencji między pokoleniami, gdzie zamiast emoji jest zmęczenie i złość, a zamiast inspiracji – sucha ironia. Świat się rozpada, restartuje, kłóci się sam ze sobą, ale w tej muzyce wciąż bije serce – uparte, hałaśliwe, żywe. Takie, które nie poddaje się, nawet jeśli wokół znów są„przerwy w dostawie prądu”.