Peradaban

Jak stara kaseta znaleziona w pudełku z różnymi rzeczami – trochę szumi, gdzieś się urywa, ale w tym szumie tkwi dziwny urok. Wszystko brzmi nierówno, jakby ktoś bawił się przewodami rzeczywistości: mikrofon to tonie w echu, to nagle wypluwa słowo, które z jakiegoś powodu wydaje się ważne, chociaż nie ma prawie żadnego znaczenia.

Jest to wrażenie pokoju po imprezie – półmrok, trochę lepko, ktoś mamrocze pod nosem, śmieje się w pustkę. Muzyka jest jak wspomnienie, które nie prosi się o powrót, ale i tak wraca, szepcząc coś o 97 roku i innych latach, kiedy jeszcze można było być niedbałym i mimo to prawdziwym.