Rumah Ke Rumah

Jakby przewracano strony starego notatnika – z imionami, uwagami, drobnymi dedykacjami dla tych, którzy byli obok. Każda linia jest jak list, który nie został wysłany, ale wciąż zachowuje ciepło rąk. Tam, gdzie muzyka lekko kołysze, czuć niezdarność młodości i wdzięczność dorosłości. Żadnych głośnych dramatów, tylko prosta umiejętność łagodnego pożegnania, bez trzaskania drzwiami. W tym dźwięku jest ruch – jakby ktoś chodził „od domu do domu”, nie w poszukiwaniu, ale w akceptacji. Zmęczenie staje się jasne, miłość – nie romantyczna, ale ciepła, rodzinna, wycierpiana. I gdzieś pośrodku jest ten moment, kiedy zdajesz sobie sprawę, że sztuką jest również umiejętność odchodzenia.