Cincin

Miłość tu nie polega na pocałunkach na tle zachodu słońca. Raczej o oparzeniach drugiego stopnia, obustronnych, zapachem benzyny i próbami „naprawienia wszystkiego od poniedziałku”. To, co nazywa się „toksycznymi relacjami”, tutaj po prostu nazywa się „życiem”. Kiedy oboje płoną, ale żaden nie odchodzi od płomienia – bo jeśli odejdą, kto wtedy zaśpiewa w duecie piosenkę o końcu świata? W tej muzyce nie ma ani spokoju, ani moralności – tylko szczerość. Ból jak papieros na języku, ale zaciągnięcie za zaciągnięciem wciąż kusi. Bo lepiej razem spłonąć, niż osobno ostygnąć. I podczas gdy świat gdzieś z boku się rozpada, wewnątrz brzmi dziwne życzenie: niech wszystko pozostanie tak samo źle, ale razem.