1991

Wiosna, która pachnie nie nadzieją, ale wspomnieniem. Płatki kwiatów spadają, jakby czas sam postanowił przypomnieć, że to, co wydawało się wieczne, już dawno stało się cieniem. Rok 1991 to nie tylko data, ale stan: kiedy wszystko jest po raz pierwszy, zbyt jasne, zbyt bolesne i dlatego – na zawsze.

Jest w tym poczucie młodości, gdzie śmiech maskuje samotność, a dobroć miesza się z potrzebą bycia potrzebnym. Wszystko jakby zamarło w tej chwili – w oddechu, w spojrzeniu, w tym samym„zawsze”, którego nikt nie był w stanie zatrzymać. A jednak z tych drobnych pęknięć i niewypowiedzianych słów rodzi się czułość. Nie do kogoś – do samego faktu, że wtedy było żywe.