November Has Come

Świat jakby zawisł między mgłą a starym szumem radiowym. W rytmie - coś leniwie pulsującego, jak serce zmęczonego megamiasta, które wciąż nie zrozumiało, czy śpi, czy żyje z inercji. Słowa rozpryskują się w powietrzu jak popiół z papierosa: wydają się mieć sens, ale nie chce się go uchwycić – niech po prostu krąży nad głową. W każdym dźwięku jest lekki brud ulic, wilgoć piwnic i jakiś szczególny urok zmęczonego geniusza, który wie zbyt wiele, by być głośnym.

A kiedy pojawia się wers o listopadzie, staje się jasne, że nie chodzi o miesiąc. Chodzi o czas, kiedy wszystko już się wydarzyło, ale jeszcze nie zdecydowałeś, czy tęsknić za tym. Muzyka płynie jak stary autobus na biegu jałowym: skrzypi, kołysze się, ale wiezie gdzieś dalej. W tej rozluźnionej szczerości jest rzadki spokój – ten sam, który pojawia się, gdy nie trzeba już udawać, że wszystko jest pod kontrolą.