Dirty Harry (feat. Bootie Brown)

Brzmi jak próba przetrwania między bitami i wewnętrznymi wybuchami. Na początku wszystko wydaje się zabawne – śpiewa się, tańczy, nawet ramiona się rozluźniają. Ale potem do rytmu dodaje się złość, kurz, szum zmęczonego miasta i nagle rozumiesz: to nie jest taniec dla przyjemności, ale sposób, aby nie zwariować. Każde słowo jest jak wyrzucona łuska – krótkie, ostre, z echem.

Gdzieś w tej mieszance niepokoju i groove'u pojawia się dziwne uczucie wolności – tej, która nie wynika z zwycięstw, ale z tego, że nie ma już nic do stracenia. Świat się rozpada, ulice płoną, a ciało nadal porusza się w rytmie, jakby uparcie mówiło:„Dopóki bije rytm – wciąż żyję”. I jest w tym pewna prawda, surowa, ale prawdziwa.