Чайхана

Pachnie zielonym herbatą, kurzem dróg i słodkawym dymem, który leniwie unosi się pod sufitem. Czas tutaj nie płynie – siedzi na poduszkach, pije z miseczek i słucha muzyki, która nie gra dla sceny, ale po to, żeby dusza mogła się trochę zrelaksować. Wokół słychać śmiech, widać zmęczone oczy i ten rzadki spokój, kiedy wszystko jest proste: ktoś nalewa herbatę, ktoś śpiewa, ktoś milczy, ale wszyscy są razem.

I wydaje się, że cały Wschód mieści się w tym kręgu – z Księżycem, bez którego niebo nie jest niebem, i z herbaciarnią, bez której życie nie jest życiem. Wszystko inne to zgiełk. A tutaj – ciepła para nad miską, brzęk strun i wieczne„nalewaj”.