Поезда

Czasami wydaje się, że można oszukać czas. Po prostu stać na peronie i wierzyć, że ten sam pociąg kiedyś wróci. Że za oknami znów nie będzie mgły, a oczy, w których kryje się dom. Świat wokół już dawno stał się siecią tras i przypadkowych twarzy, a w środku wciąż dudnią stare koła – pamięć krąży w kółko, jak pociągi bez stacji końcowej.

W tym stanie nie ma ani tragedii, ani nadziei – tylko cicha upartość. Jakby ktoś wyłączył dźwięk, ale serce nadal bije w rytmie oczekiwania. I niech myśli dzwonią w głowie, niech słowa rozrywają powietrze jak przewody pod napięciem – i tak: łatwiej jest czekać, niż przestać.