Aucune attache

Miłość nie jest tu już dramatem – raczej umową opartą na wzajemnej obojętności. Każdy odgrywa swoją rolę, nie zadając sobie trudu z wyjaśnieniami. Trochę namiętności, trochę urazy i dużo„no dobrze, niech tak będzie”. Wszystko dzieje się jakby na autopilocie – bez głośnych wyznań, bez scen. Po prostu dwoje ludzi, którzy zmęczyli się udawaniem, że wszystko im obojętne. W powietrzu unosi się mieszanka niedopowiedzeń i wolności: nieprzyjemna, ale szczera. Bo czasami jedynym sposobem na zachowanie twarzy jest spokojne rozstanie się w rytm muzyki, nie okazując, że w środku nadal coś boli.