Placebo

Jakby noc w Paryżu postanowiła porozmawiać szczerze. W oknie odbijają się światła, w głowie – myśli zmieszane z dymem i niedopitym winem. Wszystko jest nieco niezgodne z zasadami logiki: smutek to znika, to powraca, jak podmiejski pociąg, który nigdy nie przyjeżdża na czas. W oczach – czerwone od zmęczenia i niebieskie od marzeń.

Chciałabym złota dla mamy i choć odrobinę miłości dla siebie. A wszystko inne można wyleczyć placebo – bo czasami ważne nie jest lekarstwo, ale to, kto jest obok, gdy ono działa. Serce bije w rytmie rodeo, nierówno, ale energicznie. I nawet w samotności pozostaje miejsce na ciepło – ciche, jak światło witryny na pustej ulicy po deszczu.