KAT (feat. La Rvfleuze)

Hałaśliwe miasto w kieszeni – monety są jak wspomnienia, a ulice migoczą pikselami cudzych sukcesów. Tutaj wszystko się liczy: ktoś przelicza gramy, ktoś przelicza kroki po schodach i wychodzi dziwna arytmetyka – mało dni w szkole, dużo nocy na dyżurze, a w rezultacie gwiazdorska rola bez castingu. Głos jakby nagrany w biegu: chrapliwy, pewny siebie, z obojętnym uśmiechem - jakby opowiadano o swoich zwycięstwach i porażkach między dwoma sygnalizacjami świetlnymi. Zamiast patosu - krótkie uwagi o tym, że się wyrwało, że teraz jest po drugiej stronie muru, że zegarek na nadgarstku powinien być nie tylko drogi, ale także znakiem przynależności.

Drugie wrażenie – ciepło niebezpieczeństwa: śmiech przez dziurę w witrynie, wspomnienia, które trudno wymazać, i puste miejsca wypełnione żelazem i benzyną. Ironią losu jest to, że każdy głośny dźwięk jest zarówno krokiem w kierunku szczytu, jak i ziarenkiem niepokoju, a najjaśniejsze kadry pozostają w pamięci tylko dlatego, że nie ma już nic innego do zapamiętania. Po wszystkim nie pozostaje patos, ale posmak: jakby się obudziło i zrozumiało, że najlepsze zdjęcia pozostały w telefonie i można je kochać, nie próbując zmienić wyniku.