Pélican

Pachnie wolnością, benzyną i lekkim zmęczeniem niekończącym się ruchem. Wszystko wydaje się opierać na słowie honoru – dzień, noc, kolejna umowa z losem. Tutaj nie czekają na spokój, ale znają smak lotu, nawet jeśli skrzydła są spalone światłami wielkiego miasta.

Każdy wers jest jak krok od starych nawyków do czegoś nowego, nie do końca zrozumiałego, ale własnego. Pomiędzy„imprezowaniem” a„zastygnięciem” pojawia się to samo pytanie: jak długo jeszcze można kręcić się w kółko, aby w końcu poczuć, że się wyrwało? I niech ten lot będzie tylko nad szarą dzielnicą, ale za to prawdziwy. Mały pelikan też leci, tylko nieco poniżej chmur.