RUINART

Noc znów się przeciągała – lepka jak dym z tanich cygar i rozmowy, których nie warto zapisywać. Gdzieś daleko kluby, migoczące okna, obietnice„później” i wiadomości bez odpowiedzi. Wszystko kręci się wokół – silnik, rytm, myśli – a w środku tylko szum i lekkie podenerwowanie, jakby świat zawisł w połowie słowa.

Wydaje się, że wszystko już dawno zostało postanowione: kto jest na dole, kto na górze, kto czeka przy wieży na swoją szansę. Nie chodzi tu o romantyczność – chodzi o nerwy, o piękne przetrwanie, dopóki muzyka trzyma się na powierzchni. A gdzieś pomiędzy basem a benzyną przeskakuje iskra – krótka jak oddech przed kłótnią i ciepła jak ostatni łyk z cudzej szklanki.