Schmerz

Mieszanka zmęczonego blasku i szorstkiej rzeczywistości – jak zdjęcie z nocnej trasy, gdzie światła reflektorów rozmazują się w pasy, a serce wydaje się zapominać, gdzie jest jego miejsce. Słowa oscylują między wyznaniami a dystansem: o bólu, który ustępuje, o zaufaniu, które zamieniło się w towar, i o jedynym uczuciu, które pozostało żywe – miłości do matki.

Muzyka płynie jak kroki po asfalcie w podziurawionych tenisówkach: pewne, ale wciąż ciężkie. To hymn na cześć strzępów nadziei, który nie narzeka, a po prostu stwierdza –„tak jest” – i mimo to udaje mu się brzmieć ciepło. Nie ma w nim patosu, tylko uparte pragnienie, by się trzymać, nawet jeśli w środku jest pustka, a wokół miasto, które już dawno przestało obejmować.