タイムパラドックス

Jakby korespondencja z przyszłości do teraźniejszości: słowa delikatnie zaglądają do czyichś kieszeni, wyciągają stamtąd strzępki nadziei, chowają z powrotem małe zaklęcie na czarną godzinę. Wszystko brzmi jak uspokajająca, szeptana obietnica – że pewnego dnia, kiedy będzie szczególnie ciężko, ta niewidzialna nić ciepła i tak dotrze i zmaże choćby jeden ból.

Muzyka tutaj jest jak otwarta koperta z zaschniętym atramentem. Sekrety, których nie można wykorzystać w pojedynkę, stają się cichym sojuszem dwojga, przyszłości i teraźniejszości. Słucha się tego jak przypomnienia: nawet najdelikatniejsza magia ma swoją instrukcję –„włóż do kieszeni, nie zapomnij, wyjmij, kiedy będzie potrzebna”. I chce się wierzyć, że kiedy nadejdzie czas, zadziała.