Gil

Jakby napisane neonem wyznanie, że życie uczciwie jest trudniejsze niż sprawianie wrażenia prawego. Są tu lekcje rodziców, ulice, które nauczyły być twardym, i zdrady, po których serce uczy się nie prosić„porozmawiamy później”, ale wyrzucać wszystko z ogniem. Ale pod warstwą złości i urazy przebija się uparte pragnienie – kochać tak, aby widzieć duszę, a nie oczy, ufać nawet wtedy, gdy za plecami może czaić się nóż. Piosenka balansuje na kontraście: między wrażliwością a pancerzem, między uliczną bezpośredniością a niemal dziecięcą wiarą, że radość jest jednak silniejsza niż zdrada.