私は最強

Piosenka brzmi jak słoneczny marsz, w którym zamiast bębnów słychać własne serca. Na początku ostrożnie: trochę o strachu, trochę o wątpliwościach, ale potem wszystko rozpływa się w blasku i wydaje się, że nawet chmury w piersi rozpraszają się pod wpływem jednego głosu. Tutaj słabości nie ukrywa się, ale unosi ponad ziemię, zamieniając je w blask - tak jakby wrażliwość była główną supermocą.

W tej melodii jest coś z wyprawy w góry: zmęczenie, dziecięce„a kiedy już dojdziemy?”, a jednocześnie głęboka pewność, że przed nami czeka szczyt z oszałamiającym widokiem. Jest ona budująco prosta i zuchwale optymistyczna: tak, jest trudno, tak, kręcimy się w kółko, ale trzymając się za ręce, droga staje się podobna do święta. A każdy refren zdaje się podkreślać – razem możemy być niepokonani, nawet jeśli po prostu szliśmy podlać kwiaty na poboczu.