春愁

Jak kartka z notesu, na której szczerze i nierówno zapisane są wszystkie sprzeczności: nienawiść do ludzi, irytacja wobec przyjaciół – a jednocześnie ukryta czułość wobec nich, tak prawdziwa, że aż boli ją przyznać. Powtarzające się dni, światło słoneczne, które pozornie nie obiecuje nic specjalnego, ale mimo wszystko ogrzewa.

Piosenka pachnie wiosną, zanim zakwitną sakury: jeszcze jest chłodno, jeszcze pusto, ale już czuć ruch, nadzieję,„jutro”. W tej prostocie – niemal uparte akceptowanie: niech nie podoba się dzisiaj, niech nie podobało się wczoraj, ale dopóki żyjemy – to już jest ważne. I w tej szczerej, nieco zmęczonej otwartości rodzi się cicha siła, która utrzymuje nas na powierzchni lepiej niż jakiekolwiek ideały.