再会

Brzmi to tak, jakby sam wszechświat postanowił opowiedzieć o spotkaniach i rozstaniach ludzkim językiem. Jest tu zarówno kosmiczny smutek, jak i krucha nadzieja: jeśli jeszcze raz uda się spotkać, niech każda chwila zostanie zachowana do ostatniej kropli. W tych słowach wyczuwa się drżenie – pragnienie zapamiętania nie tylko uśmiechu i głosu, ale nawet ciszy między nimi.

Muzyka faluje jak światło odległych gwiazd, to wygasając, to rozbłyskując mocniej, a w tym rytmie słychać jakby puls obcego serca. Obejmuje ona ideę, że przypadkowe spotkania wcale nie są przypadkowe, a nawet jeśli odległości rozciągają się do kosmicznych rozmiarów, pamięć starannie układa wszystko w jednym pudełku. I każdy akord staje się obietnicą: gdzieś, kiedyś, znów uda się powiedzieć„cześć”.