東京フラッシュ

Brzmi jak stary, popękany film rodzinny, który włączyli na strychu – a kadry, raz zamazane, raz ostre, przelatują przy akompaniamencie przerywanej muzyki. Głosy pojawiają się i znikają jak echo:„mama”,„tata”,„syn” – fragmenty słów, które zawierają w sobie cały świat. Wydają się proste, ale jest w nich tyle pustki, jakby ktoś wyciął środek i pozostawił tylko delikatny kontur.

Ta piosenka jest jak szept, który co chwilę zamienia się w krzyk. Nie ma w niej płynnej melodii – tylko poczucie czegoś osobistego, co zapomniało słowa, ale pamięta uczucia. Jakby przeszłość, teraźniejszość i to, co utracone, splatały się w jednym długim oddechu, gdzie muzyka jest jedynym sposobem, by wyrazić to, czego nie da się ująć w słowa.