Subtitle

Jakby spór dwóch żywiołów – zimnego śniegu i palącego upału. Słowa raz rozsypywują się jak kruche płatki śniegu, raz zamieniają się w ogień, który pali mocniej, niż można by się spodziewać. W tym wyznaniu nie ma typowej romantyczności z pięknymi frazami – tutaj miłość brzmi niezręcznie, ciężko, czasem nawet zbyt szczerze, ale właśnie dlatego jest prawdziwa.

Muzyka balansuje na granicy: między chęcią ochrony a strachem przed poparzeniem, między tym, co można podarować słowami, a tym, czego słowa i tak nie zatrzymają. I w tej kruchości rodzi się siła – jakby prawdziwa bliskość nie polegała na głośnym„kocham”, ale na tym, by pozostać blisko, nawet gdy wszystko topnieje, rozpuszcza się i znika.