115万キロのフィルム

Od pierwszych sekund wszystko wygląda jak dziwny eksperyment – jakby ktoś włączył radio i złapał nie stację, a obcą falę. Frazy urywają się, przechodzą w„ooo” i„wu-huu”, a muzyka albo żartuje, albo wprowadza w trans. Mieszanka języków i bezsensownych dźwięków sprawia, że przypomina sen, w którym fabuła dawno się zgubiła, ale nastrój pozostaje silny.

Każde powtórzenie„wu-huu” działa jak podskakująca sprężyna: wydaje się, że to nic specjalnego, ale nie można się od tego oderwać. Gdzieś pomiędzy śmiechem a absurdem rodzi się uczucie lekkości – jakby jechać autobusem bez końca, śpiewając razem z nieznanym chórem. I choć słowa częściej przypominają zestaw przypadkowych sylab, to właśnie to przyciąga: czasami muzyka nie jest potrzebna dla sensu, ale po to, aby po prostu pozwolić sobie brzmieć absurdalnie, głośno i żywo.