familie

Są piosenki, które przypominają podróż starym autobusem – takim, w którym skrzypią siedzenia, a za oknem mijają miasta, a wewnątrz gromadzą się ciche myśli. Nie ma w nich głośnych deklaracji miłości, ale jest chęć pokazania ważnych krajobrazów, podzielenia się czymś swoim – tak delikatnym, że słowa wydają się zbyt wielkie.

Miłość jest tu odczuwalna jako ruch: prowadzi, niesie, czasami myli trasy, a czasami zamienia obcą dłoń w rodzinny adres. I nawet gdy historia wydaje się być szkicem, pozostają małe pamiątki – chwile, zapachy, miejsca, do których wraca serce. Wszystko to jest nieco zmęczone, nieco jasne, jak poranne światło w tylnym oknie autobusu, który jedzie dalej, nawet jeśli nie do końca wiadomo, dokąd.